Drobnych rolników, którzy posiadali jedynie niewielkie gospodarstwa i najczęściej zajmowali się rzemiosłem, żeby zyskać dodatkowe dochody, określano „Kleinhäusler”. Zakładali oni małe warsztaty u siebie w domu lub wyruszali w poszukiwaniu dorywczego zajęcia, czyli klienta. Na wsi w zwyczaju było bowiem sprowadzanie rzemieślników do domu, a nie odwiedzanie ich w warsztacie. Tak więc krawcy, szewcy czy tkacze wędrowali od gospodarstwa do gospodarstwa, wytwarzając buty oraz ubrania dla całej rodziny. W ramach wynagrodzenia otrzymywali bezpłatne wyżywienie i zakwaterowanie. Do tego późną jesienią dochodził „dodatek w naturze” w postaci produktów takich jak zboże, mak czy chleb. Gospodyni często też gotowała niedzielne potrawy, kiedy w domu byli „wędrowni rzemieślnicy”, żeby później nikt źle o niej nie mówił. Tacy rzemieślnicy przybywali w wielu przypadkach z bardzo odległych miejsc, więc przynosili wiele nowin. Słuchanie ich stanowiło mile widziane urozmaicenie gospodarskiej codzienności.

Rzemieślnicy w miesiącach zimowych

Zima stanowi w gospodarstwach Południowego Tyrolu spokojniejszy czas roku. Wtedy nawet gospodarze żyjący wyłącznie z rolnictwa wykonywali prace ręczne na własny użytek. W ciągu roku ci gospodarze, którzy posiadali osiem lub więcej sztuk bydła oraz ziemię uprawną, nie musieli szukać dodatkowych źródeł dochodu. Do celów majsterkowania w każdym gospodarstwie znajdował się warsztat, specjalne „pomieszczenie do pracy”, w którym modernizowano i naprawiano wiejskie sprzęty. Gospodarze wytwarzali ponadto najróżniejsze przedmioty wykorzystywane do codziennego użytku: pletli koszyki, robili grabie albo toczyli wykonywane z drewna sosnowego talerze, misy oraz specjalne naczynia do przechowywania osełek do ostrzenia kos. Mężczyźni najczęściej pracowali w drewnie, natomiast kobiety zajmowały się przede wszystkim obróbką wełny.

W wielu przypadkach tajniki sztuki rękodzielniczej przekazywano z pokolenia na pokolenie, co również dzisiaj jeszcze często ma miejsce. Cenne umiejętności i wiedza przekazywane są skrupulatnie i cierpliwie najpierw z dziadków na rodziców, a następnie na dzieci oraz wnuki, aby nie zostały one zapomniane.