Ogrodzenia w Południowym Tyrolu

Płoty to zauważalny element wiejskiego krajobrazu. Oddzielają od siebie pola i parcele, ogradzają drogi, otaczają hale. Z różnych powodów dzisiaj tych świadków alpejskiej kultury rolnej spotyka się rzadziej niż kiedyś. Szczęśliwie jednak tradycyjne płoty nie zniknęły.

W Eisacktal znajduje się piękny płot drewniany z wyplatanym łączeniem. Jest to tak zwany pleciony płot. Pionowe kawałki drewna połączone są w nim ze starannie i umiejętnie zaplecionymi poprzecznie i ułożonymi gałęziami. Ze względu na to, że zrobienie takiego płotu wymaga ogromnego nakładu pracy, ogrodzenia tego typu spotyka się dziś coraz rzadziej.


Bez gwoździ, drutu i innych materiałów mocujących powstaje tak zwany płot nożycowy. Składa się on tylko ze skrzyżowanych kawałków drewna, które się zakleszczają (popularnie nazywany jest „Schar“), i przełożonych między nimi desek. Jest to jeden z najprostszych i najstarszych rodzajów alpejskich drewnianych płotów.

Szczególny płot znajduje się w Wipptal, ale też w innych miejscach można znaleźć podobne, tzw.płoty pierścieniowe, w których pomiędzy prostymi deskami ułożone są na sobie ukośnie kawałki drewna. Te ostatnie połączone są ze sobą pierścieniami wyplatanymi z gętkich gałęzi („Widen“). Tutaj widać, jak od samego początku styl życia i sposób pracy gospodarzy w górach jest ściśle związany z przyrodą w myśl zasady: korzystać z natury, ale jej nie niszczyć.